کل قسمت های صورت را می توان از طریق ایمپلنت های زیبایی صورت بازسازی کرد. گونه ها، چانه و فک را می توان تغییر داد تا ظاهر کلی ساختار استخوان را تغییر دهد، در حالی که ایمپلنت های بینی اصلاحات ظریف تری را روی پل یا نوک بینی انجام می دهند. بسته به ثبات مورد نیاز آن ناحیه، مواد کاشت ممکن است از اکریلیک، گورتکس یا سیلیکون نیمه نرم یا سایر مواد تشکیل شده باشد.
ایمپلنت‌های صورت از مواد مختلفی ساخته می‌شوند که هرکدام ویژگی‌های خاصی دارند و برای اهداف گوناگون در بازسازی یا تقویت صورت به کار می‌روند. این مواد به دلیل تعامل مستقیم با بدن باید زیست‌سازگار، مقاوم و بادوام باشند. در ادامه مهم‌ترین مواد و کاربردهای آن‌ها آورده شده است:
تیتانیوم و آلیاژهای آن:
این مواد به دلیل استحکام بالا، مقاومت به خوردگی و زیست‌سازگاری، در ایمپلنت‌های استخوانی و بازسازی ساختاری صورت استفاده می‌شوند. تیتانیوم امکان ادغام با استخوان (osseointegration) را فراهم می‌کند که باعث استحکام و دوام بیشتر ایمپلنت می‌شود. همچنین، فناوری چاپ سه‌بعدی به ساخت ایمپلنت‌های دقیق از این مواد کمک کرده است .
سیلیکون:
سیلیکون به دلیل انعطاف‌پذیری و ظاهر طبیعی، در پروتزهای نرم مانند گونه و چانه کاربرد دارد. این ماده همچنین برای اهداف زیبایی به کار می‌رود و می‌توان آن را به‌راحتی به شکل‌های مختلف قالب‌گیری کرد .
پلی‌متیل‌متاکریلات (PMMA):
این ماده پلاستیکی سبک و شفاف، برای اصلاح نقص‌های ساختاری و پروتزهای مصنوعی استفاده می‌شود. مزایای این ماده شامل راحتی در شکل‌دهی و سازگاری بالای آن با بافت‌های انسانی است .
زیرکونیوم:
به عنوان جایگزین غیر فلزی برای تیتانیوم، زیرکونیوم به دلیل خواص مکانیکی مناسب و زیست‌سازگاری بالا در موارد خاص، مانند حساسیت بیمار به فلزات، استفاده می‌شود .
آلیاژهای کبالت-کروم:
این آلیاژها که بسیار مقاوم هستند، در ایمپلنت‌های ساختاری برای تحمل فشارهای زیاد استفاده می‌شوند. این مواد دوام بالایی داشته و در برابر خوردگی مقاوم‌اند .
پلی‌اتر کتون (PEEK):
ماده‌ای سبک و مقاوم که برای ساخت ایمپلنت‌های سفارشی سه‌بعدی و بازسازی عیوب پیچیده کاربرد دارد. این ماده همچنین زیست‌سازگار و دارای عملکرد طولانی‌مدت است .
اکریلیک:
این ماده ایمپلنت بسیار سبک وزن و در عین حال فوق العاده بادوام است که به منظور تقلید از استخوان کار می کند. ایمپلنت هایی که از اکریلیک ساخته شده‌اند، به دلیل پیوند محکمی که مواد با استخوان تشکیل می دهند، ماندگاری بالایی دارند. اما سیلیکون برای مدتی پس از جراحی ایمپلنت صورت باعث ناراحتی بیمار می شود.
گورتکس:
این تنوع تفلون به عنوان یک ایمپلنت متخلخل ساخته می شود، تا ایمپلنت مصنوعی با بافت های طبیعی بیمار ترکیب شود. نتیجه، ایمپلنت پایدارتری است که احتمال رد شدن آن توسط بدن وجود ندارد. در حالی که اکریلیک یک ماده جامد است، Gore-Tex انعطاف پذیر است و تمایل دارد کمی نازک تر از مواد دیگر باشد. این نوع ایمپلنت معمولا در جراحی ایمپلنت فک استفاده می شود .
سیلیکون نیمه نرم:
ایمپلنت های سیلیکونی شبیه بافت های نرم ایجاد می شوند. پزشک ممکن است برجستگی هایی در سیلیکون ایجاد کند تا به حفظ آن کمک کند. سیلیکون زیست سازگار است اما ممکن است باعث التهاب اولیه در محل کاشت شود. این ماده به احتمال زیاد در هنگام بزرگ کردن گونه استفاده می شود.
نوع طبیعی:
ایمپلنت‌هایی که از بیمار یا سایر اهداکنندگان انسان یا حیوان برداشت می‌شوند معمولاً در طی مراحل بازسازی که در آن ساختارهای صورت بازسازی می‌شوند، استفاده می‌شوند. پزشک ممکن است از استخوان، غضروف یا سایر مواد طبیعی برای بازگرداندن ظاهر طبیعی یا دستیابی به یک نتیجه زیبایی استفاده کند. برای مثال در جراحی بینی، غضروف گوش ها یا دنده ها برداشت می شود. زمانی که استخوان صورت غیرطبیعی باشد، سایر منابع استخوانی می توانند در نواحی تحلیل رفته نقش داشته باشند.
انتخاب مواد مناسب برای ایمپلنت‌های صورت بستگی به نوع کاربرد، نیازهای ساختاری، و شرایط فردی بیمار دارد. همچنین با پیشرفت تکنولوژی، امکان سفارشی‌سازی ایمپلنت‌ها برای بهبود نتایج درمانی به طور چشمگیری افزایش یافته است.
Refrances:
1. https://www.shapiroplasticsurgery.com/blog/biocompatible-facial-implant-procedures/
2. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10847330/
