الکترومایوگرافی (EMG) روشی است برای اندازه‌گیری فعالیت الکتریکی عضلات در هنگام استراحت و انقباض. این تکنیک به ارزیابی عملکرد عصب‌ها و عضلات می‌پردازد و در تشخیص بیماری‌های عصبی-عضلانی، مانند نوروپاتی‌ها یا میوپاتی‌ها، کاربرد دارد. EMG می‌تواند با تجزیه و تحلیل سیگنال‌های عضلانی اطلاعات مهمی درباره سلامت سیستم عصبی و عضلانی فراهم کند و برای اهداف تشخیصی و بالینی استفاده شود.
عملکردهای اصلی فیزیولوژیکی EMG:
1. تحلیل فعالیت الکتریکی عضله:
• الکترومایوگرافی (EMG) پتانسیل‌های الکتریکی تولید شده توسط فیبرهای عضلانی را ارزیابی می‌کند. در زمان انقباض، عضلات پتانسیل‌های عملی ایجاد می‌کنند که قابل اندازه‌گیری است و می‌تواند وضعیت عملکردی عضله را مشخص کند.
• فعالیت‌های غیرطبیعی مانند فاسیکولاسیون (پرش‌های عضلانی) یا فیبریلاسیون (فعالیت غیرطبیعی فیبرهای عضلانی) ممکن است نشان‌دهنده اختلالات عصبی-عضلانی باشند.
2. ارتباط عصب و عضله:
• الکترومایوگرافی برای بررسی سلامت نورون‌های حرکتی و ارتباط آن‌ها با عضلات بسیار مهم است. اختلال در این ارتباط می‌تواند نشان‌دهنده بیماری‌هایی مانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک(ALS) (یک بیماری پیش‌رونده سیستم عصبی است .این بیماری سلول‌های عصبی مغز و نخاع را تحت تاثیر قرار می‌دهد و باعث از دست دادن کنترل عضلانی می‌شود)، نوروپاتی‌ها یا رادیکولوپاتی‌ها(در این بیماری اعصاب نخاعی و ریشه های عصبی در قسمت پایین کمر و انتهای ستون فقرات درگیر می شوند. این وضعیت زمانی ایجاد می شود که این اعصاب و ریشه های عصبی از جایگاه خود خارج شده یا ملتهب شوند و بدین ترتیب علائم بیماری و درد تیرکشنده آن را ایجاد می کنند) باشد.
3. فعالیت در حالت استراحت و انقباض ارادی:
• در حالت استراحت، عضلات سالم فعالیت الکتریکی کمی نشان می‌دهند. افزایش این فعالیت می‌تواند نشانه تحریک عصب یا بیماری عضله باشد.
• در زمان انقباض ارادی، EMG پتانسیل واحدهای حرکتی (MUPs) را اندازه‌گیری می‌کند که اطلاعاتی درباره تعداد و عملکرد واحدهای حرکتی فعال ارائه می‌دهد.
4. اندازه‌گیری سطحی و داخل‌عضلانی:
• الکترومایوگرافی سطحی: سیگنال‌های عضلات سطحی را ثبت می‌کند و معمولاً در توانبخشی و پزشکی ورزشی برای ارزیابی الگوهای فعال‌سازی عضله استفاده می‌شود.
• الکترومایوگرافی داخل‌عضلانی: الکترودهای سوزنی به عضلات خاص وارد می‌شوند تا عضلات عمقی یا کوچک تر را مطالعه کرده و ناهنجاری‌های جزئی را شناسایی کنند.
5. کاربردهای تشخیصی:
• الکترومایوگرافی به تشخیص اختلالات عصبی-عضلانی مانند سندرم تونل کارپال، میوپاتی‌ها و سندرم گیلن‌باره کمک می‌کند.
• اغلب در کنار مطالعات هدایت عصبی برای ارزیابی جامع عملکرد اعصاب محیطی استفاده می‌شود.
الکترومایوگرافی (EMG) به طور کلی بی‌خطر است و خطرات جزئی مانند درد موضعی پس از قرار دادن الکترودهای سوزنی دارد. این روش در ارزیابی ضعف عضلانی غیرقابل توضیح، فلج یا احساسات غیرطبیعی مانند بی‌حسی یا گزگز ضروری است.
References:
1.Electromyography (EMG) – Mayo Clinic
2.EMG (Electromyography): What It Is, Purpose, Procedure & Results
3.Electromyography (EMG) | Johns Hopkins Medicine
